Üzgün Adım İleri Marş, Nasıl olur Demeyin?

Yıllar önce üniversteye ilk adım atacağım gün..Ablamda kalacaktım.Ne salakmışım şimdiki aklım olsa ablamın olduğu şehri yazarmıydım hiç.O zaman ki çocuk aklımla böyle büyük bi eşşeklik yaptım ve hala cezasını çekiyorum.Babamın çok eskiden samimi olduğu iş arkadaşı da okuduğum yerde yaşıyordu.Benim orda olduğumu duyunca tanışma amaçlı yemeğe davet ettiler.Bi kızı bide oğlu vardı.Zaman geçtikçe samimi olduk.Kız da benimle aynı okulda okuyunca daha çok birlikte zaman geçirmeye başladık.Yeni bi ortam yeni bi düzen hiç arkadaşım yok bide ablam ve eniştemle Sürekli abuk subuk şeylerden tartıştıkça, onlara dahayakın oldum.Zamanla evin oğluyla aramızda duygusal bişeyler oluşmaya başladı.Hayatımın ilk aşkını orda böyle bi ortamda bulmuş oldum.Ama bende bi aşk var anlatamam.Leyla gibi olmuşum.Sabah akşam görmek istiyorum, görüşmediğimiz zamanlardasesini duymak istıyorum, her fırsatta evlerıne gitmek için bahaneler arıyorum falan.O başta benim kadar değildi çünkü
dersaneye gidiyordu önünde büyük bi sınav vardı(öss).Zamanla duygularımız karşılıklı oldu.Ailesi başta karşı çıktı sınav için.Belki benim onun hayatında olmam ders çalışmasına, konsantre olmasına vs engel olabilirdi diye düşündüler hep.Ama biz sürekli planlar yaptık belli günlerde belli saatlerde görüşecektik.Herzamanda yaptıgımız planı sadece 1 gün uygulayabiliyorduk ertesi gün bütün
kuralları unutmuş oluyorduk.Okadar seviyorduk birbirimizi ama bi okadarda hayatı zindan ediyordu bana.
Mesela okul gezilerine katılmama asla izin vermiyordu, adam gibi benimle de gelmiyordu.Ben de ona inat giderdim ama salya sümük ağlardım, çünkü öyle msjlar çekerdi ki günümü zehir etmek için sonundada başarırdı.Arkadaşlarımada çok karışırdı.Bi erkekle samimi olmam dost olmam kesinlikle tersti ona göre.sanki iranda yaşıyorduk.Beni kızarkadaşlarımdan bile kıskanırdı.Onun yüzünden kaç yıllık samimi dostumla aramız bozuldu.Bazen kendimi köle gibi hissederdim, her yap dediğini zorla yada başka şekillerde mutlaka yaptıran bi insandı.Genel olarak hep prensiplerimin sınırlarını zorlardı.Çok anlayışsız kendi egolarını düşünen bencil biriydi.Ama ben saftım işte seviyordum sesimi çıkarmıyordum.yaklaşık 1 buçuk yıl böyle çocuk gibi deli dolu bi aşk yaşadık herşeeye rağmen.Sonra okul bitti ben eve döndüm.Yine kopmadık 3 yıl da öyle devam ettik.Ama genelde hep ayrıydık.
Sadece yazları görüşebiliyorduk.Sonra ailesi ailemle görüşmüş ciddi anlamda bişeyler olacak gibi konuşmalar geçmiş.O yaz bizim ilişki koptu kopacak.Son demlerimi yaşıyorum ben.Çünkü büyüdüm gözlerim eskisi gibi görmüyor, bişeylerin farkına vardım ve artık son noktayı koyma zamanı gelmişti.

Ama sanki evlenmişim de boşanma kararı almışım gibi tepkiler görüyordum çevremden.Annem babam lanet olası ablam hepsi bi yandan.Nasıl oldu bilmiyorum hatırlamak bile istemıyorum.Aileler arasında yüzük taktık.DUygularım hala taptazeydi O yüzden yinede iyiydim.Bikaç gün sonra bunlar ailece döndüler memleketlerine.Artık nişanlı bi kızdım.Ama mutluydum, çünkü çok hayal kurmuştum içinde onunda olduğu birsürü hayal..Sözlenmeden önce üniversteyi kazandı.

Sözlendikten sonra adam 180 derece döndü.İlgisiz, umursamaz, sürekli ukala tavırlar, burnu 5 karış havada yeni üniverstye başlayan havalı bebeler gibi.Halbuki üniversteye başladığında 24 yaşındaydı.Tabi durum böyle olunca biz sık sık tartışmaya başladık, iletişim sıfır, ben anya dıyorum o konya anlıyo, her söylediğim batıyo, onunkide bana.Böyle gittikçe soğumaya başladım.Sorunları anlatamıyorum bizimkilere, ezilip büzülüyorum bu durumda.Babama yengem bikaç defa sordu 'niye hiç aranız nasıl diye sormuyorsunuz?' dedi babamdaki kesin ve net cevap 'kendi yaptı
kendi istedi' oldu.Böyle bi tepki karşısında cesaretim kırıldı, babamla asla konuşamayacağımı anladım.'Annenle konuşsaydın o daha iyi anlardı.' demeyin çünkü annem sizin anneleriniz gibi değil.

İçimde hep keşkeler kaldı.Üzüldüm..düştüğümüz bu duruma hayallerimin bu kadar kirlenip yok oluşuna..

Sonrasında neler olduğunu da anlatıcam.