İçine Ettiler Haftasonumun

Fedakâr ol..aşkta, dostlukta, okulda, evde, işte..sonrada biriktir sustuklarını, hatta psikolojini alt üst et, hasta ruhlu ol farkında olmadan, bi zaman gelsin patlat içindeki canavarı..Sonrada desinler sen gaddar oldun, noluyo sana?, aa sen çok stres yapıyosun, herşeyi kafanda büyütüyosun...vız vız vız.

Haftasonu diye özlenen zaman..Yani cumartesi ve pazarı içine alan zaman dilimi.Benim hiç ctesi-pazarım olmadı abi! diye trajik bi açıklama getiremiycem.Çünkü içine biçok şeyi sığdırmaya çalıştığım haftasonum var.Ama hep bişeyler çıkıyo ve kendimden çok başka şeylere zaman ayırmak zorunda kalıyorum.Bu haftasonu da aynen öyle oldu.bizimkilerin misafirlerini ağırladık.Akşama kadar iyice gerildim.

Bazen herkes damarıma basıyo.Sonra acayip sinirleniyorum.Hayatımda beni üzen, mutsuz eden herkesi bi silgiyle silmek istiyorum.Sonra bi tabloya rüzgarın esintisini katar gibi sevdiklerimi bir bir eklemek istiyorum, resmin en güzel yerine..mesela; kardeşimi yurtdışına yerleştirirdim yüksek lisansı için, ablamı huzurlu şirin bi eve yerleştirirdim, yengemi ise kpss derdinden kurtarıp istediği şehre atardım..
Çok değer verdiğiniz insanların hep yaptığı eylem: üzmek.aklıma her geldiğinde ''neden'' sorusunu soruyorum.bu ''neden'' sorusu herzaman çözümlenemeyen matematik sorusu gibi kalıyor beynimde


Vallahi hayatımdaki herkes bi telden çalıyo.


Mesela Sevgiliniz varsa, birlikteyken aşkı sürdürebilmek için sonsuz bir enerji sarfediyosunuz.Sevgiliniz ilişkiyi sürdürmek için tek bir fedakârlık bile yapmaz ama siz bunu umursamaz, her şeyi sırtlanır, biriktirir ve onarırsınız. Zamanla herşey ağır gelmeye başlar..Karşı taraf ilgiden bıkar..bahaneler üretmeye başlar.
Çünkü sonunda sizden geriye hiçbir şey kalmaz. Şımarttığınız sevgili alır başını gider. Ya da tükeniverirsiniz bir noktada, sıkılıverirsiniz. Birazcık saf, bencil olsanız sizden iyi sevgili yoktur.


Bu sadece sevgilide yaşanacak bi olay değil tabi.dostlarınla, aile içinde, işyerindeki ortamda da aynı bu durumlar yaşanıyor.

.......
Ben eskiden hep bana ait doğruların karşı tarafında doğruları olmasını isterdim.
Ben ne düşünüyosam O da aynı şekilde düşünsün, ben neyi seviyosam O da sevsin..Hissettiklerimi O da hissetsin.Ama yaşla, yaşadıklarımla öğrendim ki böyle değil.Hiç kimse mecbur değil benimle aynı şeyleri düşünmeye, aynı fikirde olamaya..Anlamak için yaşamak gerekiyor.

Nedense benim en çok kazanımlarım tartıştıklarımla oldu.
Tartışma dediysem öyle kafamızı, burnumuzu dağıttığımız saç başa kavgaları demiyorum.Hiç böyle tartışmalarım da olmadı Allah tan.
Ama olsaymış iyi mi olurmuş ne? Ne diyorum ben ya..Saçmalamaya başladım.:P

bir köşeye çekilmek istiyor bu bünye ..Susma hakkımı kullanarak, günün son durağına kadar ..