Usandım...

Daha azönce abimin dolduruşuna gelmiş yeğenim  'git burdan gelme artık bize, istemiyorum seni..' diye resmen kovdu beni evlerınden.Nefret ettim abimden.Ne olursa olsun insan böyle bişeyi nasıl yaptırabilir.O benim herşeyim, canımdan kıymetlim, uğruna canımı bile vereceğim meleğim..ben onu bu kadar önemserken o beni nasıl kırdığının farkında bile değil,..Nasılda kahroldum söylediği her kelimede..Zor tuttum kendimi ağlamamak için..
O kadar çok sorunlarım varki buaralar, bu sözler son damla oldu patlamama.İşyerınde çok mutsuzum, evde de aynı, sevgilimle görüşemıyorum bu en büyük sıkıntımız.İznim yok..kendime zaman ayıramıyorum.bloguda ondan boşladım bayadır. bunaldım artık herşey üstüme üstüme gelıyor.çekip gidecek hiçbiyerımde yok..öyle bi lüksümde yok..


Oysaki mutsuz bır ilişkiden mucize gibi kurtulduğum günden sonra benim için herşey vız gelirdi..Şimdi bakıyorum hayat beni bıktırmak için zorluyor.Ama başardı da,.herşeyden herkesten bıktım.İnsanları tanıyamıyorum.Ağırıma gidiyor heryeni gün  yeni yüzlerini görmek kendime olan güvenimi sarsıyor.Hiç beklemediğim zamanlarda o çok iyi tanıdığım insanların yabancı bakışlarını hissetmekten sıkıldım.Kime nasıl davranmam gerektiğini kestiremiyorum artık..Bu kadar zayıf düşmek bile zoruma gidiyor.Biyerden bi dal bulup tutunamıyorum, çünkü yok...